پیش ازآن روز، احساس خلا داشتم. حس پژمردگی. فکرمی کردم چه دانستنی هایی که نمی دانم. نمی دانستم که سرآغاز راهم کجاست. ناگاه معلمی، راه را نشانم داد. جاده ی نگاهم را با نورعلمش روشن کرده و وجود تشنه من را با علم خود سیراب کرد. زوایای دیگری از اطرافم را به من نشان داد. زاویه هایی که هردرجه ی آن ورقی است سبز، نزد باغبان دانش برای وجود پژمرده ام. او بود که مرا آگاه کرد و باعث شد ذهن پراز خیال های بیهودهام آرامش یابد و ثبات پیداکند، آری آن برگ سبز، کتاب است و آن باغبان کتاب دار، همان کتاب داری که اگر نبود هنوز در کوچه پس کوچه های خلوت ذهنم دنبال راه خروج می گشتم. او بود که تاریکی وجودم را به روشنایی بدل کرد و سیاهی و پلیدی جهل را به من نشان داد.
